5 redenen om te beginnen met gitaar spelen

(Of: hoe zes snaren je kunnen redden van een doffe ondergang)

Er zijn mensen die gaan lopen als het leven hen te zwaar wordt. Anderen zetten zich aan het mediteren, planten lavendel, of beginnen een volkstuintje waar dan bitter weinig groeit behalve hun mislukte poging tot evenwicht. Maar jij? Jij zou beter een gitaar vastpakken. En wel hierom:

1. Omdat je gitaar een vriend is

Je bent verlaten. Door een geliefde, door de jeugd, of door het idee dat de overheid het ooit nog goed met je voor zal hebben. En kijk, je kunt daar een tweet over schrijven, maar de stilte daarna blijft genadeloos. Een gitaar, daarentegen, vangt je klagende ziel op als een ouwe kameraad. Je speelt een akkoord in mineur, en ineens klinkt jouw verdriet als iets echts. Iets met betekenis. Niet zomaar gezeur.

2. Omdat gitaren geen oordeel vellen

Ze vragen niet naar je diploma. Ze lachen je niet uit om je dikke vingers of dat je denkt dat een capodaster een Italiaanse pastasoort is. Ze klinken. Ongeacht wie ze aanraakt. Zelfs al speel je vals — het is de eerlijkste vorm van troost die er bestaat. En laat dat nu net zeldzaam zijn, troost zonder bijbedoelingen.

3. Omdat er geen betere vorm van rebellie is

Een gitaar is een middelvinger die zingt. Een kampvuur waar geen reglement op staat. In een wereld waarin alles in regels en regeltjes zit gekneld, is gitaarspelen een daad van verzet. Tegen de sleur. Tegen kantoorfluorescentie. Tegen je moeder die zei dat je beter economie kon studeren. Je pakt dat stuk hout, je slaat erop, en je zegt: “Ik besta, godverdomme.”

4. Omdat het goed is voor je ziel en je sexappeal

Laat ons eerlijk zijn: niets ziet er triestiger uit dan een man van middelbare leeftijd in een windjack die zijn sudoku zit in te vullen in de wachtzaal van het leven. Maar geef diezelfde man een gitaar, en kijk hoe plots vrouwen naar hem lachen alsof hij weet waar Dylan woont. Gitaarspelen maakt je knapper. Niet omdat je het bént, maar omdat het mensen eraan herinnert dat je misschien ooit gedroomd hebt.

5. Omdat je doodgaat. Ooit. En tussen nu en dan moet je iets doen dat leeft

Gitaarspelen is geen sport, geen verplichting, geen excuus om op te scheppen op LinkedIn. Het is een manier van aanwezig zijn in je eigen verhaal. Zonder filter. Zonder batterij. Met je handen. En als je ooit op je sterfbed ligt — wat, als alles goed gaat, onvermijdelijk is — dan hoop ik dat je nog één akkoord in je vingers hebt. Eén akkoord dat zegt: Ik heb geleefd, al was het maar tussen de regels door.

Dus begin maar. Je hoeft geen Clapton te zijn. Je hoeft zelfs geen goede dag te hebben. Pak gewoon die gitaar. Laat hem zingen. En wie weet — redt hij jou.